Deze prachtige tekst van een moeder over haar depressie mag gedeeld worden….

Dag oude vriend.
Daar ben je weer. Je hebt me niet begroet, maar ik voel dat je er bent.
Ik voel jouw aanwezigheid aan de steen in mijn maag. Aan de gejaagdheid in de rest van mijn lijf. Aan het filter tussen de wereld en mij.

Ik noem je vriend, maar dat is niet omdat jij je als vriend gedraagt. Ik noem je vriend, omdat ik weet wat er gebeurd als ik je als mijn vijand ga zien. Jij bent zo sterk, dan ga ik kapot aan het strijden met jou.

Je bent onvoorspelbaar, je kondigt je komst niet aan. Je vertrek trouwens ook niet.

Je komt zo dichtbij als alleen vrienden mogen komen.
Je komt zo dichtbij dat je mijn ruimte inneemt.
Zoveel ruimte, dat er voor mij geen plaats meer is.
Zoveel ruimte, dat ik vroeger dacht dat je mij was.

Ik weet nu dat jij mij niet bent. Ik weet dat jij mijn gedachten probeert te sturen. Maar de nare dingen die jij in mijn oor fluistert zijn niet mijn gedachten. Ik ben niet diegene die denkt dat ik waardeloos ben, of een slechte moeder. Dat doe jij. En ergens ben ik allang blij dat het tegenwoordig daarbij blijft. Dat je niet, zoals vroeger, mijn gedachten vlak bij dat enorme zwarte niets brengt. Toen je me liet denken dat ik er maar beter niet kon zijn. Toen je me liet denken dat de wereld en de mensen die me lief zijn, beter af zijn zonder mij.

Jij neemt heel veel ruimte in. Maar ik sta jou niet meer toe dat je gaat doen of je mij bent.

Ik ben zo blij dat ik weet dat jij niet mij bent.